Miłość romantyczna a szczęście, powodzenie i realizacja życiowych planów.
Miłość romantyczna w zasadzie z definicji jest miłością nieszczęśliwą, przynoszącą cierpienie i niszczącą przynajmniej jedną stronę tego uczucia. Już epokowy wzorzec romantycznej miłości tj. Werter z powodu swojej miłości cierpiał, nie umiał znaleźć szczęścia w życiu, które ostatecznie zresztą sobie odebrał.
Najbardziej znanym wzorcem destrukcyjnej miłości romantycznej w polskiej literaturze jest znane z Lalki Bronisława Prusa, uczucie Stanisława Wokulskiego do Izabeli Łęckiej. Stanisław Wokulski był przed zapałaniem miłością do młodej arystokratki na najlepszej drodze do realizacji swoich życiowych aspiracji i osiągnięcia ogólnego sukcesu. Bohater ten zazwyczaj racjonalny i twardo stąpający po ziemi, przez swoje nieszczęśliwe uczucie podejmował kolejne decyzje odwodzące go od życiowej realizacji, zrezygnował np. ze współpracy z profesorem Geistem. Ostatecznie miłość Wokulskiego do Łęckiej ma dramatyczny finał i przez to jest wzorcowym przykładem miłości romantycznej, gwałtownej, żarliwej, burzliwej, niespokojnej i wypalającej, a więc zgoła nie sprzyjającej realizacji swoich życiowych planów i osiągnięciu szczęścia.
