Odpowiedź:
Wenefryda z Walii. Jej celtyckie imię brzmiało pierwotnie Gwenfrewi, ale z czasem uległo anglizacji (Winifred), a na użytek bardziej powszechny zostało zlatynizowane. Jest chyba postacią z VII stulecia. Jej późne żywoty (XII w.) przedstawiają ją jako siostrzenicę św. Beunona. Wstąpiła do klasztoru w Gwytherin. Kierował nim św. Zleriusz, a ksienią była Teonia. Ponieważ nie chciała poślubić księcia Karadoka, zawiedziony władca kazał jej ściąć głowę. Św. Beuno sprawił jednak, że powstała z martwych, wróciła do klasztoru i tam spokojnie dokończyła swych dni. Ośrodkiem jej kultu był najpierw Treffynmon, potem, w latach 1137-1138, relikwie przeniesiono do Shrewsbury. W XIV stuleciu jej wspomnienie w dniu 3 listopada obchodziła cała Anglia. Wielu też pielgrzymowało do jej grobu.Żywoty tej świętej pochodzące z XII wieku przedstawiają ją jako siostrzenicę świętego Beunona. Wstąpiła do klasztoru w Gwytherin, kierowanego przez św. Zleriusza. Nie chciała poślubić księcia Karadoka, więc kazał on ściąć jej głowę. Za sprawą świętego Beunona została przywrócona do życia. Wróciła do klasztoru, gdzie żyła do naturalnej śmierci.
W latach 1137–1138 relikwie przeniesiono do Shrewsbury[1]. W XIV wieku jej wspomnienie obchodzono 3 listopada.
