Ustrój Polski w XVI i XVII wieku obejmował funkcjonującą od 1652 roku zasadę liberum veto, czyli jednomyślności, która ułatwiała grupie posłów lub pojedynczemu posłowi zerwanie sejmu. Przez posiadanie tak łatwej drogi do powolnej klęski sejmu mogli w niej się znaleźć ludzie, którzy zrobią to specjalnie lub zbyt późno rozpatrywali jej skutki.
