Przygotuj informacje o jajnikach i szyszynkach.daje NAJ

Zwykle parzysty narząd, występujący u samic, odpowiednik rozwojowy jąder. U dojrzałej kobiety ma kształt spłaszczonej elipsoidy o wielkości 5×3×1 cm i masie od 6 do 8 gramów.

Jajniki leżą wewnątrz jamy otrzewnej przy bocznych ścianach miednicy na tylnej powierzchni wiązadeł szerokich macicy, do których przywiązane są za pomocą krótkich krezek; w krezce jajnika znajdują się zaopatrujące go naczynia i nerwy. Koniec maciczny jajnika łączy się z rogiem macicy poprzez więzadło jajnika własne. Górne bieguny jajników objęte są przez jajowody. Jajniki służą podwójnemu celowi: wytwarzaniu komórek jajowych oraz wydzielaniu żeńskich hormonów płciowych (estrogenów, progesteronu, relaksyny i androgenów). Z zewnątrz jajniki pokryte są jednowarstwowym nabłonkiem płciowym, pod nim zaś leży błona biaława jajnika. Na przekroju dostrzec można budowę dwuwarstwową. Powierzchniowo położona jest kora jajnika lub warstwa miąższowa, w której powstają komórki jajowe zawarte w pęcherzykach jajnikowych. Bezpośrednio pod błoną białawą znajdują się pęcherzyki jajnikowe pierwotne, a głębiej dojrzewające i dojrzałe oraz ciałko żółte. Pod korą jajnika leży rdzeń jajnika (warstwa naczyniowa), w której skupione są liczne naczynia krwionośne odżywiające warstwę miąższową.

Od chwili osiągnięcia przez kobietę dojrzałości płciowej (pokwitanie), aż do wygaśnięcia jej funkcji rozrodczej (menopauza) (to znaczy przez okres około 35-40 lat), co około 28 dni dojrzewa w jajniku tzw. pęcherzyk Graafa, zawierający komórkę jajową. Dojrzały do pęknięcia pęcherzyk ma średnicę 1–1,5 cm, a komórka jajowa około 0,2 mm. Dojrzewanie pęcherzyka zachodzi pod wpływem hormonu folikulotropowego, zaś pod wpływem hormonu luteinizującego dochodzi do zwiększenia ilości płynu w pęcherzyku i wreszcie jego pęknięcia[5]. Gdy pęcherzyk pęka, jajo dostaje się do jajowodu, a z pozostałej części pęcherzyka powstaje ciałko czerwone, a z niego ciałko żółte, które wydziela progesteron konieczny dla umożliwienia wszczepienia zapłodnionego jaja w śluzówkę macicy.

W skrócie

Jajniki to część układu rozrodczego kobiety mające na celu wytwarzanie komórek jajowych oraz wytwarzaniu hormonów.

Szynszyle

Szynszyl rodzaj ssaka z podrodziny Chinchillinae w rodzinie szynszylowatych.

Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Nadgromada

żuchwowce

Gromada

ssaki

Infragromada

łożyskowce

Rząd

gryzonie

Podrząd

jeżozwierzowce

Infrarząd

jeżozwierzokształtne

Nadrodzina

Chinchilloidea

Rodzina

szynszylowate

Podrodzina

Chinchillinae

Rodzaj

szynszyla

Gryzonie naturalnie występujące w Ameryce Południowej w dużych stadach.

Prowadzą nocny tryb życia,naturalnie żywią się głównie trawami, pędami roślin i korą drzew, kąpią się w piasku podchodzenia wulkanicznego turlając się w nim.

Długość ciała (bez ogona) 220–380 mm, długość ogona 100–170 mm, długość ucha 45–48 mm, długość tylnej stopy 54–120 mm; masa ciała 369–850 g.

Rodzaj Chinchilla obejmuje dwa znane współcześnie gatunki: szynszyla mała (Chinchilla lanigera)[7], oraz szynszyla krótkoogonowa (Chinchilla chinchilla[13] lub Chinchilla brevicaudata[14][15]) określanej również jako Bolivian chinchilla, Peruvian chinchilla lub Royal chinchilla. Literatura zoologiczna na temat gatunków szynszyli jest nieuporządkowana i w przeszłości była dość skąpa, a w 1937 roku Theodor Bidlingmaier wspominał jedynie o zauważalnych różnicach morfologicznych poszczególnych kolonii i lokalizacji[16]. Gryzonie z rodzaju Chinchilla zostały przez człowieka przetrzebione i nie można obecnie stwierdzić, czy w niedalekiej przeszłości nie istniały odrębne gatunki lub podgatunki szynszyli[17].

Po przeprowadzeniu porównawczych badań genetycznych osobników z kolonii żyjących w okolicach Auco, z szynszylami z rejonu Talca naukowcy stwierdzili, że różnice w budowie genetycznej między poszczególnymi populacjami żyjącymi na wolności są duże. Zdaniem badaczy forma udomowiona szynszyli jest w rzeczywistości hybrydą powstałą w wyniku krzyżowania gatunków z rodzaju Chinchilla[15] prawdopodobnie C. lanigera z C. chinchilla. Wobec tego faktu, a także znacznych różnic, jakie po udomowieniu tych Chinchilla zachodzą na skutek inbredu, uzasadnione byłoby używanie odrębnego określenia dla formy szynszyli udomowionych. Mimo licznych aluzji w literaturze zoologicznej formalnie nie została przyjęta żadna odmienna forma nazewnictwa dla szynszyli hodowlanej.

Historyczny zasięg występowania szynszyli krótkoogonowej obejmował terenach całych Andów w północno-zachodniej Argentynie, Chile, Peru i Boliwii na wysokości od 3000 do 6000 m n.p.m. Z terenów Peru i Boliwii brakuje oficjalnych potwierdzeń istnienia gatunku od ponad 50 lat. Obserwacje lokalnych mieszkańców i pracowników parków narodowych wskazują jednak, że populacje tych zwierząt mogą jednak istnieć na terenach przygranicznych Boliwii. W 2012 roku naukowcy poinformowali o odkryciu populacji tych zwierząt (ok 12 osobników) w Nevado Tres Cruces National Park położonego na terenie chilijskiego regionu Atakama. W tej części Chile nie odnotowywano istnienia populacji od kilkudziesięciu lat.

Na temat historycznych miejscach rozmieszczenia populacji szynszyli małej informacje są bardzo skąpe, bowiem przez dziesięciolecia gatunek był tępiony przez człowieka, a nie prowadzono szczegółowych badań populacji na wolności. Dzika populacja C. lanigera żyje w Rezerwacie Narodowym Las Chinchillas (hiszp. Reserva Nacional Las Chinchillas) – rezerwacie położonym w okolicy miasta Illapel w chilijskiej prowincji Choapa (region Coquimbo) – oraz w okolicy chilijskiego La Higuera położonego 100 km na północ od Coquimbo. Zdecydowana większość dzikich C. lanigera jest jednak skupiona w 42 koloniach rozsianych dookoła Las Chinchillas Nacional Reserve.

Zarówno szynszyla mała, jak i szynszyla krótkoogonowa są zaliczane przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN) do gatunków krytycznie zagrożonych na wolności

Napisz tak to babę z laczków