Na wyposażeniu leżała np. przeszywania. Na niej kolczuga i tunika w barwach herbowych rycerza (w późniejszej fazie średniowiecza). Często pojawiały się zbroje lamelkowe i płytowe. Hełmy zależały od zamożności danego wojownika. Biedniejsi używali lamelkowych bądź kapalinów. We Francji i na Wielkopolskie zaczęła się rozpowszechniać Salada jako drogi hełm z dobra wytrzymałością. Na polach bitew coraz częściej były widoczne hełmy tzw. garnczkowe i przyłbice. W przypadku obuwia początkowo było skórzane, potem zaś półpłytowe. Nogawice wykonywane były z ogniw niczym kolczugi. Jako broń bliskiego starcia używano mieczy (jednoręcznych, rzadziej t. Zweihander) i tarcz np. trójkątnej w barwie herbowej rycerza. Konnica używała głównie kopii.
