Literatura pokazuje, że bunt może być siłą destrukcyjną.
Buntowniczym indywidualistą był doktor Judym, bohater „Ludzi bezdomnych“ Stefana Żeromskiego. Buntował się przeciw społecznej niesprawiedliwości. Dlatego całkowicie poświęcił się pracy nad poprawą higieny i zdrowia najbiedniejszych na przekór sprzeciwowi innych lekarzy. Jego zdaniem miał do spłacenia społeczny dług dlatego konsekwentnie realizuje swój plan. Poświęcając się pracy na rzecz biedoty rezygnuje z miłości i życia rodzinnego. Sam stwierdza, że „Otrzymałem wszystko, co potrzeba... Muszę to oddać, com wziął. Ten dług przeklęty... Nie mogę mieć ani ojca, ani matki, ani żony, ani jednej rzeczy, którą bym przycisnął do serca z miłością, dopóki z oblicza ziemi nie znikną te podłe zmory. Muszę wyrzec się szczęścia. Muszę być sam jeden. Żeby obok mnie nikt nie był, nikt mię nie trzymał!”.
Bunt Judyma wobec zaistniałej rzeczywistości spowodował, że stał się samotnym człowiekiem, bez reszty poświęcającym się idei poprawy życia najuboższych, której realizacja zniszczyła jego życie.
Natomiast wrażliwy artysta i indywidualista Werter, bohater „Cierpień młodego Wertera“ J.W. Goethego buntuje się przeciwko towarzyskim konwenansom i obyczajom, niszczącym miłość. Bohater nie tolerował związków z rozsądku, któremu poddała się jego ukochana Lotta. Nie godzi się na niesprawiedliwość wynikająca ze statusu społecznego. Nie potrafi odnaleźć się w świecie , którego nie akceptuje. Kocha, ale nie może zrealizować się w tym uczuciu, cierpi, w końcu nękany niemożnością spełnienia swoich pragnień decyduje się na popełnienie samobójstwa.
