Wyjaśnienie:
- rozbicie dzielnicowe osłabiło bezpieczeństwo państwa, które było bezsilne wobec zagrożenia zewnętrznego (np. Mongołowie, Zakon Krzyżacki, Marchia Brandenburska, Czechy, Niemcy, plemiona pogańskie – Jaćwingowie i Litwini);
- rozbicie umocniło pozycję Kościoła i możnowładztwa kosztem władzy książęcej. Grupy te będą dążyć do zjednoczenia by w pełni wykorzystać swoje możliwości nie obawiając się utraty swych przywilejów;
- Kościół katolicki był czynnikiem spajającym wszystkie dzielnice, tym bardziej, że zachował się model organizacyjny sprzed rozbicia (granice diecezji nie pokrywały się z granicami dzielnic);
- wspólny język, tradycja i kultura;
- rozwój osadnictwa na prawie polskim i niemieckim sprzyjał rozwojowi handlu wewnętrznego. To sprzyjało bogaceniu się chłopstwa i mieszczaństwa. Granice i liczne opłaty celne utrudniały rozwój handlu (te grupy dążyły do zjednoczenia by znieść dodatkowe cła);
- możni oraz Kościół posiadał wielkie majątki ziemskie, które nie leżały w jednej dzielnicy – te grupy będą dążyć do zjednoczenia, by móc zjednoczyć swe ziemie i podporządkować jednemu systemowi prawnemu i fiskalnemu;
