Odpowiedź :
Adam Mickiewicz urodził się 24 grudnia 1798 roku w Zaosiu koło Nowogródka. Jeden z największych polskich poetów, obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za jednego z Trzech Wieszczów. Autor epopei narodowej Pan Tadeusz.
Rodzina Adama pochodziła ze szlachty zaściankowej, ojciec Mikołaj był adwokatem i komornikiem. Matka Barbara była córką ekonoma. Najpierw uczęszczał do szkoły powiatowej w Nowogródku, następnie wyjechał do Wilna na studia. Z powodu trudnej sytuacji finansowej, spowodowanej śmiercią ojca w 1812 roku, zdecydował się również na studia nauczycielskie, które gwarantowały mu pracę. W Wilnie był jednym z założycieli towarzystwa Filomatów i Filaretów. Będąc na studiach zaczął tworzyć pierwsze utwory – na przykład Odę do młodości.
Od 1819 roku Mickiewicz uczył w gimnazjum w Kownie.
W 1823 roku został aresztowany za działalność patriotyczną, osadzono go w klasztorze bazylianów w Wilnie. Następnie został zesłany w głąb Rosji, odwiedził wówczas Petersburg, Odessę, Moskwę i Krym. Później udał się w długą podróż po Europie. W 1831 roku dotarł Wielkopolski i chciał wziąć udział w powstaniu listopadowym, jednak ostatecznie nie udało mu się przekroczyć granicy i pozostał w Dreźnie aż do roku następnego. W tym czasie w Dreźnie powstała III część Dziadów, a na Krymie Sonety Krymskie.
Adam Mickiewicz zamieszkał w Paryżu. W 1834 roku poślubił Cecylię Szymanowską, z którą miał szóstkę dzieci. We Francji zaangażował się w działalność emigracyjną oraz wykładał na uniwersytecie w Lozannie i w Collège de France.
Jest odpowiedzialny za stworzenie legionów polskich we Włoszech podczas Wiosny ludów. Był redaktorem Trybuny Ludów.
Adam Mickiewicz zmarł w Stambule 26 listopada 1855 roku, gdzie wyjechał, by stworzyć legion polski do walki z Rosją. Przyczyną jego śmierci była epidemia cholery, choć podejrzewano również otrucie. Początkowo pochowano go na cmentarzu w Paryżu, następnie w 1890 roku przeniesiono jego ciało do krypty w katedrze na Wawelu.
Dzieła
Oda do młodości – napisana 26 grudnia 1820 roku w Wilnie,
Poezje t. 1 – wydane w Wilnie w roku 1822; zawierały Ballady i romanse, a także przedmowę O poezji romantycznej. Ten tom poezji miał przełomowe znaczenie w literaturze polskiej, zapoczątkowując nurt romantyczny oparty na ludowości, poezji ludowej, obyczajach i wyobrażeniach ludu;
Poezje t. 2 – wydane w roku 1823, zawierały Grażynę oraz II i IV część Dziadów;
Sonety – wydane w roku 1826 w Moskwie; obejmowały Sonety krymskie oraz Sonety odeskie, jak również przekład Sonetu V (Widok gór ze stepów Kozłowa) na język perski;
Konrad Wallenrod – wydane w roku 1828 w Petersburgu;
W Dreźnie powstała III część Dziadów – najwybitniejszy polski dramat romantyczny, napisany wiosną 1832 roku[55];
Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego – broszura polityczna z 1832 roku;
Pan Tadeusz, czyli ostatni Zajazd na Litwie – epopeja napisana w Paryżu w latach 1832–1834, wydana w 1834 roku. W Panu Tadeuszu Mickiewicz przedstawił romantyczną i pełną nostalgii wizję Polski szlacheckiej;
Konfederaci barscy (fr. Les confédérés de Bar) – dramat z 1836 roku;
Jakub Jasiński albo dwie Polski (fr. Jacques Jasiński ou les deux Polognes) – dramat z 1836;
Prelekcje paryskie – cykl wykładów Mickiewicza na temat literatury słowiańskiej wygłoszony w Collège de France w latach 1840–1844; pierwsze wydania były redagowane przez Mickiewicza;
Liryki lozańskie wydane dopiero pośmiertnie;
I część Dziadów – Mickiewicz rozpoczął pisanie tej części najprawdopodobniej w 1821 roku, jednakże nigdy jej nie ukończył. Po raz pierwszy, Dziady cz. I trafiły do druku w 1860 w Paryżu, wchodząc w skład pośmiertnego wydania najważniejszych dzieł artysty;
Historia przyszłości – traktat prekursorski wobec osiągnięć europejskiej fantastyki naukowej. Mickiewicz zniszczył rękopisy dzieła, zachowało się jedynie kilka kart oraz relacje przyjaciół autora;