Odpowiedź :
Odpowiedź:
wojna persko-grecka miała miejsce w 490 roku p.n.e.
Najważniejsza bitwa rozegrała się pod Maratonem w 490 roku p.n.e. Armią perską dowodził Datis, a ateńską Miltiades. Bitwa zakończyła się zwycięstwem Aten. Grecki szyk bojowy, zw. falangą okazał się skuteczniejszy od perskiego, bardziej nie skoordynowanego sposobu walki. Sparta nie pomogła wtedy Ateńczykom. Wówczas obchodzono tam święta religijne ku czci Apollina. W Sparcie istniał zakaz prowadzenia działań wojennych w trakcie trwania określonych obrzędów religijnych. Złamanie tego zakazu traktowano było jako świętokradztwo.
II wojna persko-grecka miała miejsce w latach 480-479 p.n.e.
W 486 roku p.n.e. zmarł Dariusz, jego syn Kserkses nie zrezygnował z planów podboju Grecji. Tymczasem w Atenach Temistokles (jeden z ojców demokracji) przekonał polityków, aby dochody z nowo odkrytych złóż srebra w górach Laurion przeznaczyć na rozbudowę floty wojennej. Ówczesny zmodyfikowany statek bojowy, tzw. triera, był okrętem wojennym o długości około 38 metrów. Statek ten był bardzo zwrotny, szybki, ale nie przystosowany do długich podróży - zbyt wąska ilość miejsca na zabranie pożywienia. Ateńczycy płynący na takich statkach musieli się trzymać blisko przyjaznych wybrzeży, gdzie co wieczór uzupełniali zapasy. Konsekwencją takich reform w dziedzinie rozbudowy floty wojennej były zmiany społeczne. Od tej pory do służby we flocie wstępować zaczęli teci -najubożsi, którzy nie służyli w ciężkozbrojnej piechocie, ponieważ nie stać ich było na zakup pełnego wyposażenia hoplity.
REKLAMA
W 480 r. p.n.e. rozpoczęła się kampania Kserksesa przeciwko Grecji. Najważniejsze wydarzenie z okresu tej kampanii to:
I. obrona wąwozu Termopile przez króla Sparty -Leonidasa w 480 r p.n.e. Wygrali Persowie, którzy bez przeszkód zajęli całą środkową Grecję i kierowali się w kierunku Aten.
II. bitwa morska pod Salaminą. W tej małej zatoce Temistokles zmusił Kserksesa do przyjęcia bitwy (statki ateńskie nie były przygotowane do walk na wielkich wodach). Zatoka była bardzo wąska, a Persowie nie mogli wykorzystać swej przewagi liczebnej. Nastąpił sukces Greków, ale armia lądowa Persów została nietknięta.
III. walki przerwano na zimę, a Kserkes udał się do Babilonii, gdzie wybuchło antyperskie powstanie. Walki wznowiono w 479 roku p.n.e. Armią perska dowodził Mardonis, a armią spartańską Pauzaniasz (sprawujący regencję w imieniu małoletniego syna zmarłego Leonidasa). W 479 roku p.n.e. odbyła się jedna z najważniejszych bitew - bitwa pod Platejami na granicy Attyki i Boecji. Zwyciężyli Grecy. Zginął wódz Mardonis. Szyk bojowy Greków liczył aż 4,5 kilometra.
IV. W 479 roku p.n.e. Grecy zwyciężyli pod Mykale (przylądek) w Azji Mniejszej, gdzie schroniła się flota perska. Była to w zasadzie bitwa lądowa, bo Persowie nie przyjęli walki na morzu. To zwycięstwo zapewniło Grekom panowaniu na Morzu Egejskim.
Inne konflikty z Persją to:
- w 468 roku p.n.e. Ateńczyk Kimon (syn Miltiadesa) pokonał Persów w bitwie u ujścia rzeki Eurymedon (Azja Mniejsza). Zwycięstwo to uczyniło go obok Miltiadesa i Temistoleksa jednym z wielkich bohaterów zmagań z Persami
- Ateny zaangażowały się w antyperskie powstanie w Egipcie.
- w 450 roku p.n.e. Kimon zginął w trakcie wyprawy na Cypr (należał do Persji)
Pokój z Persją podpisano dopiero w 449/448 r p.n.e. Pokój ten zwany był pokojem Kalliasa (od nazwiska głównego negocjatora ze strony greckiej). W pokoju potwierdzone zostało ateńskie panowanie na Morzu Egejskim i autonomia miast greckich w Azji Mniejszej.
Skutki wojen:
Konflikt z Persami zmienił podejście Greków do otaczającego ich świata. Kultura grecka nabierała cech ksenofobicznych (ksenofobia - niechęć do innych). Sukcesy militarne wytworzyły u Greków poczucie wyższości. Świat nie grecki zasługiwał na pogardę. Grek (Hellen) i "barbarzyńca (nie Grek). Najmocniejsze z wojen wyszły Ateny.
WOJNA PELOPONESKA I JEJ KONSEKWENCJE
Konsekwencją wojen grecko-perskich był wzrost znaczenia Aten w świecie greckim. W rywalizacji o przewodzenie w Grecji Ateny spotkały się z oporem ze strony Sparty. Jeszcze w czasie działań wojennych Ateny i niektóre poleis wyspiarskie i znajdujące się na wybrzeżach Azji Mniejszej zawiązały sojusz (478-477 roku p.n.e.), którego celem była walka aż do ostatecznego wyparcia Persów z państw greckich. Państwa, które podpisały te sojusz zawiązały Związek Morski. Po zakończeniu wojen z Persami sojusz nie uległ rozkładowi, ale nabrał bardziej politycznego charakteru. W Grecji istniał dualizm polityczny - na lądzie przewodziła Sparta, a na morzu przewagę miały Ateny. Rywalizacja Aten i Sparty oraz chęć narzucenia pozostały miastom greckim swej hegemonii doprowadziła do tzw. wojny peloponeskiej (431-404 p.n.e.) między koalicjami Aten a Spartą. Ateny - sojusznicy: niektóre poleis wyspiarskie i małoazjatyckie, Sparta - sojusznicy: Teby i Korynt. Długotrwałe działania wojenne toczone zarówno na lądzie (przewaga Sparty) i na morzu (przewaga Aten), zakończyła się dopiero po zbudowaniu przez Spartę floty i zablokowaniu portu ateńskiego w Pireusie. Zwycięstwo morskie Sparty koło Hellespontu (405 rok p.n.e.) dopełniło klęski Aten.
Konsekwencje:
Rozwiązanie Związku Morskiego; osłabienie Aten; dalsze walki o hegemonię w Grecji i osłabienie państw-miast; hegemonem stała się Sparta, ale w 371 roku p.n.e. przegrała bitwę z Tebami pod Leuktrami - przewodnictwo przejęły Teby; zajęcie poleis małoazjatyckich przez Persów; upadek idei zjednoczenia wszystkich Greków i zbudowania jednego państwa greckiego; w konsekwencji systematyczne słabnięcie państw greckich, aż do połowy II w kiedy to Grecja dostała się pod panowanie rzymskie.
MACEDONIA ZA PANOWANIA FILIPA II (360-336 p.n.e.) I ALEKSANDRA III MACEDOŃSKIEGO (336-323 p.n.e.)
Filip II.
Macedończycy uznawali, tak jak wielu ich sąsiadów, zwierzchnictwo Persów. Niezależność uzyskali dopiero po klęsce króla Kserksea I (465 rok p.n.e.). Pierwszym znaczącym władcą Macedonii był Archealos, który rozpoczął dzieło reorganizacji Macedonii. Panował on w latach 413-399 p.n.e. Zreformował armię, nadał chłopom ziemię, ufortyfikował wiele miast. Stolica państwa Pelli- stała się ważnym ośrodkiem kultury. Po jego śmierci Macedonia uzależniła się od greckich Teb. W Tebach, jako zakładnik znalazł się królewicz Filip II z Macedoński. Po ucieczce z Teb wrócił do kraju i objął tron w 360 roku p.n.e. Postawił przed sobą dwa zadania: zjednoczenie Greków pod kierownictwie Macedonii i pokonanie państwa Persów. W sprawach wewnętrznych jego główną troską była armia. Trzonem armii macedońskiej była jazda (tzw. towarzysze króla), w której służyli arystokraci. Filip II zreformował piechotę - utworzył elitarny oddział piechoty, który miał zawsze stać przy królu. Wyposażył swoje oddziały w lepszy i lżejszy ekwipunek, co zwiększyło ich mobilność. Charakterystyczną bronią macedońskiej falangi była długa włócznia. Włócznie te miały zmienną długość, najkrótsze mieli żołnierze z pierwszych szeregów, co powodowało, że atakujące wojsko wroga napotykało na kilka rzędów nastawionych ostrzy. W odróżnieniu od greckiej falangi, falanga macedońska charakteryzowała się luźniejszym i głębszym szykiem.
Realizacja zjednoczenia, tj. podboju Grecji:
I. pokonał Tessalię i Filodę
II. w 436 roku p.n.e. zawarł pokój z Atenami. Kiedy Demostenes doprowadził do zawarcia antymacedońskiego sojuszu z Atenami i Tebami, Filip II pokonał koalicję w bitwie pod Cheroneą w 338 roku p.n.e. Zwycięstwo to oznaczało kres niepodległości Grecji. Taktyka armii macedońskiej zastosowana podczas tej bitwy: przeciwko greckim hoplitom rzucił on ciężka jazdę. Ateńczycy nie mieli zresztą doświadczenia wojennego na lądzie o czym doskonale wiedział Filip II. Dali się oni sprowokować do przedwczesnego ataku. Pokonane Ateny potraktowano dość łagodnie. Zwrócono im wszystkich jeńców. Filip II nie naruszał ich autonomii, za co Ateńczycy w podzięce nadali mu swoje obywatelstwo. Inaczej postąpił z Tebami. Ostateczny pokój z Atenami podpisano w 336 roku p.n.e.
III. w 337roku p.n.e. doprowadził on do utworzenia Związku Korynckiego (weszły wszystkie greckie poleis, oprócz Sparty). Członkowie mieli zachować wew. autonomię, ale zobowiązani byli dostarczać Macedonii oddziałów wojskowych. Naczelna organizacją tej ogólnogreckiej wspólnoty była tzw. Rada. Związek ten zdecydował się na wyprawę przeciwko Persji pod wodzą Filipa II. W trakcie przygotowań do tej wyprawy zmarł Filip II -został zamordowany przez członka swojej straży przybocznej. Podobno w spisek byli zaangażowani jego żona Olimpias i syn Aleksander (w rodzinach macedońskich, tak jak i egipskich była rozpowszechniona poligamia).
Aleksander III Wielki
Podboje:
Ateny i Persja zawarły sojusz antymacedoński. Na wiosnę 334 roku p.n.e. Aleksander wyruszył na czele 35 tysięcznej armii na Persje, której wojskami dowodził król Dariusz III. Aleksander pokonał Persję w 333 roku p.n.e. .w bitwie pod Issos, gdzie dostała się do niewoli cała rodzina króla Persji. W dalszej kolejności Aleksander podbił: Tyr, Egipt i Asyrię, Babilon i Suzę. Wkroczył w głąb Persji. Po zamordowaniu Dariusza III przez spiskowców Aleksander zaczął się tytułować królem Azji. W 336/325 p. n.e. dotarł do doliny Indusu. Planował także podbój Arabii, ale przeszkodziła mu w tym śmierć. Zmarł w 323 roku p.n.e. w Babilonie na malarię.
Organizacja państwa:
W jego olbrzymim państwie Grecy i Macedończycy stanowili mniejszość. Mając to na uwadze zdecydował się na realizację polityki asymilacji z Persami:
1. dążenie do uznania pozycji arystokracji perskiej w zamian za lojalność wobec Macedończyków
2. dążenie do zachowania systemu monarchii despotycznej z rządami dynastii macedońskiej
3. zgoda na zawieranie małżeństw z kobietami perskimi
4. przyjmowanie do armii Persów
5. na dworze królewskim stosowano tradycyjny perski ceremoniał dworski
Aleksander był świetnym wodzem, choć jako władca był różnie oceniany. Wychowany był przez Arystotelesa. Założył miasto Aleksandrię - centrum życia kulturalnego i handlowego ówczesnego świata helleńskiego. Po jego śmierci prawie przez 40 lat toczyły się walki o władzę między poszczególnymi wodzami (dradochami). Wynik tych walk to powstanie 3 państw hellenistycznych: Macedonii, Egiptu i państw Seleucydów (Syria i Mezopotamia). Z czasem wszystkie one zostały podporządkowane Rzymowi: w 148 roku p.n.e. Macedonia, a na końcu Egipt.
Myślę że pomogłam pozdrawiam