Zaangażowanie Polski w stworzenie Konwencji o Prawach Dziecka to zauważalny wkład w budowę systemu Praw człowieka. Za sprawą Konwencji w społeczności międzynarodowej, zmienił się sposób myślenia o dziecku. Uchwalenie Konwencji, było bodźcem do przeobrażeń świadomościowych i prawnych. Stanowiło duży krok na przód w sferze kształtowania podmiotowości dziecka. Konwencja wyznaczyła uniwersalne standardy ochrony praw najmłodszych obywateli. Dała asumpt do ciągłego ulepszania wewnątrz-państwowych systemów prawnej ochrony dziecka. Państwa - sygnatariusze winny trwałe dążyć do polepszania losu dziecka. Muszą jednak pamiętać, że same normy prawne nie wystarczą. Dobro dziecka zależy, owszem od tego jak sformułowano regulacje prawne, czyli jakie uchwalono ustawy, ale to ich wykonanie ma kluczowe znaczenie. Zależy ono od wszystkich tych, którzy działają na rzecz dzieci oraz od możliwości gospodarczych państwa. Należy mieć na uwadze, że samo ustanowienie prawa, nie zmieni sytuacji dzieci, jeżeli prawo to nie będzie przestrzegane. Gwarantem przestrzegania praw dziecka są rodzice i szkoła, ale także każdy dorosły człowiek i jego postępowanie.
