Odpowiedź :
Odpowiedź:
Rozpowszechnienie się różańca w Europie może wiązać się z powrotem rycerzy z pierwszych wypraw krzyżowych w XI wieku. Modlitwa oparta na systemie rytmicznych powtórzeń wokalnych, odmierzanych przy pomocy sznura z koralami, była bowiem praktykowana przez muzułmanów. Sznury modlitewne istniały również w buddyzmie i hinduizmie. Krzyżowcy zainspirowani powszechnością użycia sznurów modlitewnych we wszystkich warstwach społecznych mogli wyobrazić sobie ich uniwersalne zastosowanie w religijności katolickiej. Pomysł, by różaniec dedykować Najświętszej Marii Pannie mógł wynikać z m. in. kultu maryjnego.
Ideałem mnichów benedyktyńskich, było wspólne odmawianie 150 psalmów w ciągu jednego tygodnia. Obowiązek odmawiania psalmów zastępowano w przypadku mnichów nieumiejących czytać odmawianiem określonej, symbolicznej liczby Ojcze nasz. Jako pomoc przy odmawianiu tych pacierzy, służył sznur z paciorkami, który zaczęto nazywać Rosarium, Wieńcem z róż. Ówczesny różaniec cysterski był ciągiem niepodzielonych paciorków nawleczonych na sznurek; służył on jedynie do odmawiania Ojcze nasz, ale bez rozważania określonych tajemnic.
Modlitwa Zdrowaś Maryjo, skomponowana z cytatów pochodzących z Ewangelii Łukasza (Łk 1,28), (Łk 1,42), była odmawiana w średniowieczu jako szczególne nabożeństwo do Najśw. Maryi Panny. Odmawiano 50, 100 lub 150 razy Zdrowaś na podobieństwo 150 psalmów.
Na powstanie modlitwy różańcowej miał również wpływ ruch wiernych świeckich wspólnego życia, zwanych beginkami i begardami. Od 1227 udokumentowany jest zwyczaj wśród beginek z Gandawy odmawiania za dusze zmarłych 3 girland zwanych Psałterzem Błogosławionej Maryi Dziewicy. Girlandy begardów i beginek składały się z koronki złożonej z 49 paciorków do odliczania Zdrowaś.
Prekursorem tajemnic różańcowych jest teolog i mnich Kartuzów w Kolonii Henryk Egher de Kalcar; podzielił on różaniec na „dziesiątki”, a na zakończenie „Ave Maria” dodał imię „Jezus”.
Bł. Dominik z Prus, mnich kartuski z klasztoru w Trewirze w 1409 roku wyróżnił w życiu Jezusa i Maryi 50 momentów (tajemnic), i sformułował kilka serii po 50 klauzuli odpowiadających trzem etapom życia Jezusa: narodzenia i dzieciństwa, działalności publicznej oraz męki i śmierci. W latach 1435–1445 rozesłał różaniec do klasztorów w Belgii, gdzie praktykowano „Psałterz Maryi”. Różaniec Dominika z Prus rozpowszechniał się w szybkim tempie.
Przy każdej z 50 tajemnic różańca odmawiano Zdrowaś, a na zakończenie każdego dziesiątka Zdrowaś odmawiano Ojcze nasz, Wierzę i Zdrowaś. Pierwotny różaniec składał się z 50 tajemnic, 50 Zdrowaś, 5 Ojcze nasz, 5 Wierzę i dodatko 5 Zdrowaś. Dominikanie z Kolonii skrócili 50 tajemnic Złotego Różańca do 15 i połączyli je z odmawianiem 150 Zdrowaś na podobieństwo 150 psalmów. Jakob Sprenger (inkwizytor), dominikanin, współautor dzieła "Młot na czarownice", dodał na zakończenie każdego dziesiątka Zdrowaś, odmawianych przy każdej z 15 tajemnic, Ojcze nasz i Wierzę. W ten sposób powstał różaniec zwany maryjnym albo dominikańskim.
Do Polski modlitwę różańcową w ówczesnej postaci sprowadził i propagował św. Jacek Odrowąż, dominikanin.
Prawdopodobnie 3 Zdrowaś, odmawiane na wstępie różańca, zaczerpnięto z różańca św. Brygidy, ustalając w XV/XVI wieku oficjalny kształt różańca maryjnego.
Papież Sykstus IV w bulli z 9 maja 1479 zaleca codzienne odmawianie różańca. W 1521 roku Albert da Castello zastąpił nazwę Psałterz Najświętszej Maryi Panny na Różaniec Maryjny; wprowadził na początku trzy razy Zdrowaś Mario; oraz podzielił różaniec na „dziesiątki” podzielone na tajemnice: Radosne, Bolesne, Chwalebne. Zmienił ostatnie tajemnice chwalebne: Zaśnięcie Najświętszej Maryi Panny na Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny i Powtórne przyjście Chrystusa w chwale na Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny na Królową Nieba i Ziemi. Zwrócił uwagę że tajemnice należy medytować.
W 1826 roku Paulina M. Jaricot założyła w Lyonie „Stowarzyszenie Żywego Różańca”. W 1832 roku papież Grzegorz XVI zatwierdził stowarzyszenie żywego różańca.
Różaniec, zatwierdzony oficjalnie przez św. Piusa V w XVI wieku, nie zmienił się aż do początku XXI wieku, kiedy to św. Jan Paweł II zaproponował rozszerzenie, wprowadzając tajemnice światła w opublikowanym 16 października 2002 Liście apostolskim. Mimo, że odmawianie tajemnic światła Jan Paweł II przedstawił jako propozycję, a nie obowiązek, to jednak inicjatywa papieża została bardzo chętnie przyjęta w całym Kościele katolickim i jest powszechnie praktykowana.
W kilku objawieniach sama Matka Boża wskazała modlitwę różańcową jako najbardziej potrzebną ludzkości. W czasie objawienia w Lourdes w 1858 r. miała długi sznur różańca na ramieniu. W 1917 r. w Fatimie, podobnie jak w ostatnich latach w Medjugorje, Matka Boża zachęcała, aby odmawiać różaniec codziennie.
Wyjaśnienie: