to zazwyczaj trzy- lub czteroczęściowy utwór muzyczny na orkiestrę, popularny w XVIII, XIX i w pierwszej połowie XX wieku. Jest orkiestrowym odpowiednikiem sonaty.
Układ części symfonii klasycznej:
pierwsza: szybka – forma sonatowa;
druga: wolna – w formie wariacji lub pieśni (tj. ABA);
trzecia: taneczna lub bardzo szybka – menuet, a od czasów Beethovena szybsze scherzo;
czwarta: szybka – rondo, wariacje lub allegro sonatowe.
Pierwsze symfonie powstawały w okresie klasycyzmu - rozwinęli je Klasycy wiedeńscy czyli Józef Haydn, Wolfgang Amadeusz Mozart i Ludwig van Beethoven. Przykładem klasycznej symfonii z menuetem jako częścią taneczną jest Symfonia C-dur Józefa Elsnera.
