Jak byłem chłopcem byłem rycerzem. Turnieje wygrywałem, ze swym giermkiem królestwa zdobywałem. Panny i mężowie przed mną klękali. Ze swym wiernym mieczem pokój i szczęście niosłem. Na zamku wierny Królowi żyłem, kochany byłem.
Lecz raz na królestwo me zmrok padł. Smok atakować zaczął. Pan mój, Król w panikę uciekł, córkę swą jedyną postanowił ofiarować zwycięscy. Ja strażnik dobra i świętych cnót na koniec krainy żyznej więc wyruszyłem by pokonać mrok.
Złoty miecz u mego boku błyszczał jak klejnotów góra a mój koń, kasztan mienił się w słońcu. Tak więc ruszyłem. Mijałem wioski i miasteczka oferujące mi wygody. Ja jednak za nie dziękowałem i odjeżdżałem. Jechałem tak długo, aż do smoka dotarłem. Wielka to bestia była, większa od pięciu wołu, lecz ja się nie boję. Z konia swego szlachetnego zsiadłem i smoku sprawiedliwość czas nadszedł wymierzyć. Dobyłem miecza, smoka zabiłem. Bestia ta straszna trwogi powodować nie będzie! Wziąłem więc łuskę bestii ohydnej i do Króla mego ruszyłem.
Na zamku powitano mnie hucznie i do księżnej mnie zaprowadzono. Ja jednak nie chciałem ręki panienki i na rumaku swym ku słońcu odjechałem, gdyż astronautą być zachciałem.
