Odpowiedź :
Kiedy dobrze prosperujący biznesmen Adam i jego elegancka żona Ewa decydują się na dziecko, spodziewają się, że będzie śliczne, rezolutne i utalentowane, idealnie dopasowane do ich modelowej rodziny. Tytułowa Poczwarka nie sprosta jednak ani jednemu z tych wymagań. Dziewczynka cierpi na ciężką postać zespołu Downa, a ponadto podczas badania lekarz zauważa dziwną, ciemną plamkę na mózgu dziecka, której nie potrafi wyjaśnić. Rodzice wobec tego, co ich spotkało, przyjmują skrajnie różne postawy. Ewa rezygnuje z dotychczasowego stylu życia i poświęca się opiece nad dzieckiem, Adam natomiast odsuwa się od żony i córki, by zza drzwi swojego gabinetu przyglądać się im dyskretnie, z mieszaniną tęsknoty i niechęci. Niezwykłość Myszki nie ogranicza się jednak do upośledzenia umysłowego. Podążając jej śladami, trafiamy na tajemniczy Strych, a stamtąd prosto do rajskiego Ogrodu, miejsca, gdzie dziewczynka jest świadkiem aktu stwarzania świata. Myszkę przestają tu obowiązywać wszelkie ograniczenia, myśli tak szybko jak mama i tata, a nawet może tańczyć, co jest według niej największą osiągalną przyjemnością. Niestety, gdy tylko wraca do domu, z powrotem staje się ciężka i powolna.
Chociaż Myszka cierpi na zespół Downa i czytając książkę, dowiadujemy się wiele o szczegółach życia z upośledzonym w ten sposób dzieckiem, trudno powiedzieć, by schorzenie było jedynym czy najważniejszym tematem poruszanym przez autorkę. Najważniejsza jest moim zdaniem perspektywa, jaką dziewczynka nadaje światu swoich rodziców – stojąc jakby nieco z boku, uważnie obserwuje wszystkie proste, codzienne czynności i stara się w nich uczestniczyć, ze świadomością, że z góry skazana jest na porażkę. To może najbardziej okrutny aspekt całej sprawy – pomimo głębokiego upośledzenia Myszka jest świadoma tego, że umiejętnościami i wyglądem bardzo różni się od mamy i taty. Boleśnie odczuwa te różnice, ale jednocześnie każda nowa rzecz, której się uczy, każde nowe odkrycie i doświadczenie przynosi jej nieporównanie więcej radości niż większości z nas.
Chociaż Myszka cierpi na zespół Downa i czytając książkę, dowiadujemy się wiele o szczegółach życia z upośledzonym w ten sposób dzieckiem, trudno powiedzieć, by schorzenie było jedynym czy najważniejszym tematem poruszanym przez autorkę. Najważniejsza jest moim zdaniem perspektywa, jaką dziewczynka nadaje światu swoich rodziców – stojąc jakby nieco z boku, uważnie obserwuje wszystkie proste, codzienne czynności i stara się w nich uczestniczyć, ze świadomością, że z góry skazana jest na porażkę. To może najbardziej okrutny aspekt całej sprawy – pomimo głębokiego upośledzenia Myszka jest świadoma tego, że umiejętnościami i wyglądem bardzo różni się od mamy i taty. Boleśnie odczuwa te różnice, ale jednocześnie każda nowa rzecz, której się uczy, każde nowe odkrycie i doświadczenie przynosi jej nieporównanie więcej radości niż większości z nas.