Odpowiedź:
W nowożytnej Europie jedynie garstka dzieci z rodzin nieszlacheckich miała dostęp do edukacji. Synowie mieszczan i (rzadziej) chłopów trafiali najczęściej do szkół parafialnych, w których przygotowywali się do posługi kapłańskiej. Chłopcy z rodzin mieszczańskich uczyli się tam, oprócz katechizmu, czytania, pisania i rachunków – umiejętności, które wykorzystywali później w zawodach rzemieślnika, handlarza, sekretarza czy urzędnika. W szkołach średnich, prowadzonych najczęściej przez jezuitów, naukę pobierało jeszcze mniej młodzieży. W programach dominowały łacina oraz antyczna poezja i retoryka, a nadrzędnym celem kształcenia było wychowanie w wierze.
Szersze zmiany w szkolnictwie umożliwiła kasata (przejęcie) jezuitów, która miała miejsce w 1773 r. Prowadzone przez zakon gimnazja stały się placówkami państwowymi – nastąpiła ich sekularyzacja, a przejęcie jezuickich majątków pozwoliło zebrać fundusze na przeprowadzenie reformy. Przykładowo w Warszawie powstało pierwsze w Europie ministerstwo oświaty (Komisja Edukacji Narodowej), którego zadaniem było upaństwowienie szkolnictwa i opracowanie nowych programów nauczania.
Postęp techniki i rosnące potrzeby państwa spowodowały w Europie braki kadrowe, dlatego zaczęły powstawać szkoły realne o profilu zawodowym, uczelnie techniczne i akademie wojskowe. Oświeceni monarchowie chętnie otwierali szkoły rycerskie (średnie). Młodzież szlachecka przez pierwsze cztery lata uczyła się tam dobrych manier, tańca, języków nowożytnych oraz przedmiotów humanistycznych i ścisłych, a ostatnie dwa lata nauki poświęcała na przygotowanie się do pracy zawodowej. Absolwenci szkół rycerskich sprawowali wyższe urzędy publiczne, zasilali szeregi armii i administracji państwowej, służyli na arystokratycznych dworach i pracowali w dyplomacji.
Wyjaśnienie:
Chciałam podać link, ale mi strona nie pozwoliła xd mam nadzieję, żę pomogłam
