1. Środki stylistyczne - Sonet IV
- epitety: „srogi (...) Hetman“ , „duchowi zwierzchności“,"wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie“
- pytania retoryczne: „Cóż będę czynił w tak straszliwym boju,/ Wątły, niebaczny, rozdwojony w sobie?“
- wykrzyknienie: „Nie dosyć na tym, o nasz możny Panie!", „Królu powszechny, prawdziwy pokoju, / Zbawienia mego jest nadzieja w Tobie!"
- apostrofa: „o nasz możny Panie!", „Królu powszechny (...)"
- antyteza: „Pokój – szczęśliwość, ale bojowanie"
- elipsa: „Pokój – szczęśliwość, ale bojowanie/ Byt nasz podniebny (…)", „Ten nasz dom – ciało, dla zbiegłych lubości"
- oksymoron: „świata łakome marności”
- peryfraza:(szatan) „srogi ciemności Hetman”, (Bóg) „Król powszechny, prawdziwy pokój”
- przerzutnia: ?Byt nasz podniebny: on srogi ciemności/ Hetman i świata łakome marności(...)“
- metafora : „Byt nasz podniebny“
2. Zinterpretuj Sonet V.
Sonecie V („ O nietrwałej miłości rzeczy świata tego ") mówi o tym, że zmysły, którymi kieruje się człowiek prowadzą go na manowce, zwodzą . Ziemska miłość nie daje duszy spełnienia, dlatego człowiek powinien szukać samego źródła miłości , jakim jest Bóg:
„Miłość jest własny bieg bycia naszego,
Ale z żywiołów utworzone ciało
To chwaląc, co zna początku równego,
Zawodzi duszę, której wszystko mało.“
Ponadto uczucie to, ze względu na ulotność jego obiektu ( np. piękna, władzy czy sławy), nie może trwać wiecznie, natomiast miłość Stwórcy nigdy nie przeminie. W miłości tej umęczona dusza może znaleźć ukojenie i spokój. Obowiązkiem człowieka mimo przeciwności losu jest dążenie do Boga.
