Odpowiedź:
Gdy miała piętnaście lat ciężko zachorowała. W 1791 trafiła do karmelu w Trydencie, a następnie do klasztoru w Conegliano. Próby przystania do karmelitanek zakończyły się niepowodzeniem i po powrocie do rodzinnego pałacu w Weronie podjęła działania mające na celu pomoc ubogim. Prowadziła ośrodek kształcenia i wsparcia dla osób posługujących chorym. W 1808 roku Napoleon Bonaparte przekazał Magdalenie poaugustiański klasztor w Wenecji, który stał się domem nowej wspólnoty zakonnej. W 1812 Magdalena napisała Regułę dla Córek Miłości, a po upadku Napoleona papież Pius VII zaakceptował prowadzoną działalność wspólnoty kanosjanek. Założycielka instytutu tworzyła nowe siedziby w Bergamo, Mediolanie, Trydencie i pracowała nad utworzeniem placówek w Brescii i Cremonie.
Zmarła w opinii świętości pracując nad zatwierdzeniem założonego przez siebie zgromadzenia. Jest patronką ludzi żałujących za grzechy.
