Odpowiedź:
Rozpoczyna się apostrofą do ubiorów zmarłej córki. Wyrażając rozpacz, poeta używa miedzy innymi epitetów: „nieszczęsne ochędóstwo”, „żałosne ubiory”, „najmilszej cory”, „smutne oczy”, zdrobnień (np. „członeczków”) i zdania wykrzyknikowego: „Nie masz, nie masz nadzieje!” (dodatkowe wzmocnione przez zastosowanie powtórzenia). Ów brak nadziei podkreślają jeszcze aż trzy dobitne epitety określające śmierć jako sen: „żelazny”, „twardy”, „nieprzespany”. Dalszy fragment ukazuje kontrast między rzeczywistością, a tym, jak powinno wyglądać życie Urszuli (wykorzystanie dwuznaczności słowa „ożnice” – łoże małżeńskie, trumna). Ale śmierć zniweczyła wszystkie te nadzieje: „i posag, i ona/W jednej skrzynce zackniona” – metaforycznie puentuje poeta.
Mam nadzieję że pomogłam :)
