Minęło tyle lat, a nadal moim ulubioną rzeczą jest mój pluszowy miś. Mimo, iż mam już prawie 12 lat to nadal go uwielbiam. Pamiętam jakby to było wczoraj dzień, w którym go dostałam. Pewnego dnia, gdy wróciłam z domu po zajęciu pierwszego miejsca w konkursie w moim pokoju na łóżku zobaczyłam duże pudełko a tam był pluszak. Właśnie wtedy go dostałam.
Miał błyszczące oczka, i na nosie czarną plamkę która dodawała mu uroku. Kubuś Puchatek ( bo tak się nazywał ) był ubrany w śliczny czerwony sweterek na którym było napisane jego imię, gdyż on sam był żółty. Byłam bardzo szczęśliwa, z dwóch powodów - że rodzice są zadowoleni z mojej wygranej w konkursie moich i że zyskałam nowego pluszowego przyjaciela. Kubuś był mi bardzo bliski, rozmawiałam z nim o każdym zmartwieniu, kłopocie, dylemacie czy problemie. Nie umiał on mówić, lecz zawsze mnie słuchał. Kiedy odrabiałam trudne zadania domowe których nie rozumiałam, stawiałam Kubusia na biurku, jego sama obecność, i wierzenie że przynosi mi szczęście, motywowała mnie i radziłam sobie z zadaniami. Pluszak był kochany, kiedy ja zasypiałam on czuwał nade mną, a kiedy się budziłam on miał otwarte oczka i spoglądał na mnie.
Mój miś był najlepszym przyjacielem a zarazem najlepszą zabawką mego dzieciństwa, mam go do tej pory, dalej spogląda na mnie czy dobrze się uczę, zachowuje. Dalej go kocham zupełnie jak w dzieciństwie.
POPROSZĘ NAJJ
