Odpowiedź :
Odpowiedź:
Wyjaśnienie:
Dobry system to otwarty z grawitacyjnym bądź wymuszonym obiegiem wody. W uproszczeniu instalacje te polegają na połączeniu kotła wraz z powietrzem.
Naczynie zbiorcze- jest to miejsce połączenie, gdzie instalacja łączy się z powietrzem. Zabezpieczają one całą armaturę przed wzrostem ciśnienia wody w razie jej przegrzania. Połowa zawartości naczynia wypełniona jest wodą, a druga połowa powietrzem. Dodatkowo, jest najwyższym punktem w całej instalacji C.O.
Zawór różnicowy- jest swego rodzaju zabezpieczeniem, w wypadku awarii lub przerwie dostawy prądu, żeby mógł się otworzyć a obieg z pompą obiegową na rurze powrotnej/ zasilającej mógł pracować w systemie tzw. grawitacyjnym.
zaleceniem jest, aby każdy kocioł podłączany do instalacji grzewczej, która jest wyposażona w zawór trójdrożny lub czterodrożny.
Bez wątpienia, instalacja centralnego ogrzewania w schemacie otwartym ma swoje wady. Jedną z nich jest większe (w porównaniu do schematu zamkniętego) ryzyko pojawienia się korozji na elementach instalacji. W kotłach wyposażonych w funkcję ochrony przed korozją niskotemperaturową minimalna osiągalna przez niego temperatura powinna wynosić 55 stopni Celsjusza.
Generalizując, schemat otwarty najczęściej stosuje się w sytuacjach, w których niemożliwym jest, w razie powstania takiej konieczności, odcięcie źródła ciepła, jak np. kotły napędzane paliwem stałym (drewno, węgiel, koks).
Schemat instalacji C.O. zamknięty
Kotły w tym schemacie mają tę zaletę, że mogą pracować w instalacjach CO, które są zamknięte. Taki kocioł wyposażany jest w specjalnie zaprojektowane urządzenie, które odbiera nadmiar ciepła, które może spowodować przegrzanie się układu instalacji.
Zbiornik ciśnieniowy- ma takie samo zadanie jak naczynie zbiorcze w układzie otwartym. Jeśli posiadamy mały kocioł, to funkcję chłodzącą pełni tzw. wężownica. Schładza ona cały układ instalacji poprzez przepływ zimnej wody z wodociągów, która następnie jest odprowadzana do kanalizacji.
Zawór zabezpieczenia termicznego- jest to jedno z urządzeń, które zabezpiecza instalację w celu ochrony systemu w sytuacji, gdy dostawa prądu zostanie odcięta lub zdarzy się inna losowa awaria, kiedy pobór energii elektrycznej będzie niemożliwy. Ten model instalacji nie może być zainstalowany w budynkach, które są zaopatrywane w wodę poprzez hydrofor oraz miejscach, w których dość często zdarzają się przerwy w dostawie wody. Rodzaje kotłów, które mają moc grzewczą większą niż 100 kW oraz takie, które nie posiadają seryjnie wbudowanego nawiewu i systemu sterowania, również nie są dopuszczalne do instalacji w tego typu obiektach.
Maksymalna temperatura pracy kotła w zamkniętej instalacji centralnego ogrzewania wynosi 85 stopni Celsjusza, natomiast temperatura optymalna mieści się w przedziale 60-80 stopni Celsjusza. Nie tylko temperatura jest ważna, ale również ciśnienie robocze, które w tym przypadku nie powinno przekraczać 1,5 bar.
Układ zamknięty idealnie sprawdzi się w przypadku instalacji, gdzie dostawa paliwa do kotła odbywa się automatycznie. Są to m/in. kotły elektryczne, gazowe, olejowe. Patrząc na schemat otwarty, w tym wypadku zasilanie kotła można natychmiast odłączyć, co jest przydatną funkcją, jeśli taki kocioł znajduje się np. w domu.