liczę na naj
Królestwo Boże, królestwo niebieskie − pojęcie dotyczące odnowy świata przez zapowiadanego Mesjasza w teologii judaizmu i chrzescijaństwa, m.in. katolicyzmu, prawosławia, luteranizmu, ruchu zielonoświątkowego, które rozpoznają jego urzeczywistnienie w Jezusie Chrystusie i jego Kościele. Jezus nauczał o nim w przypowieściach, wyjaśniając jego tajemnicę. Następnie głoszenie to przejęli apostołowie i inni uczniowie Jezusa jako Dobrą Nowinę (Ewangelię).Starożytny Izrael
W starożytnym Izraelu, królestwo Boże było rozumiane jako absolutne panowanie Boga nad swym ludem. Okres, kiedy dwanaście pokoleń (plemion) Izraela pod wodzą Mojżesza i Jozuego wędrowało po pustyni i zdobywało ziemię Kanaan był rozumiany jako okres wyższego porządku społecznego i panowania Pana – wiek idealny, złoty. Okres sędziów, którzy przewodzili Izraelowi był kontynuacją tego złotego wieku. Ta organizacja przetrwała znacznie dłużej niż wśród otaczających ludów. Moabici i Ammonici ustanowili u siebie monarchię zaraz po osadzeniu się. Dane biblijne znalazły potwierdzenie w wykopaliskach archeologicznych. Dla zapewnienia większej stabilności i obronności Izraela, instytucja królewska została jednak wprowadzona – najpierw w formie dziedzicznej władzy sędziów, miał ją np. Gedeon i jego syn Abimelek (por. Sdz 8,22). Tak rozumiana była władza Saula. Dążenie do ustanowienia króla było postrzegane w tym czasie jako sprzeczne z bezpośrednią władzą Pana nad swym ludem (Sdz 8,22, 23; 1 Sm 8,7). Przeważyły jednak względy praktyczne. Ostatecznie monarchia w Izraelu połączyła ustrój plemienny z rozwiązaniami zapożyczonymi od sąsiadujących społeczeństw. Ustrój królewski Izraela kształtował się pod wpływem wzorców kananejskich, mezopotamskich i egipskich. Proces tworzenia się monarchii teokratycznej zakończył się za panowania Dawida i jego syna Salomona.
Wyjaśnienie:Król był pomazańcem, namaszczonym Pana /(hebr.) Meshi'ah YHWH) – wybranym przez Boga. Tradycyjnie w czasie intronizacji nowego króla były śpiewane Psalmy 20, 101 oraz 110. Namaszczenie oznaczało zmianę statusu, uświęcenie i osadzenie na urzędzie. Istnienia podobnych zwyczajów namaszczania w sąsiednich narodach można domyślać się jedynie dzięki pośrednim świadectwom, mimo to jest prawdopodobne, że Izrael naśladował ówczesne zwyczaje bliskowschodnie. Jednak wydaje się, że w żadnym sąsiednim społeczeństwie poza Izraelem termin Mashi'ah, namaszczony, Mesjasz nie był używany w odniesieniu do króla z całym tym znaczeniem, które miał u Żydów (por. 1 Sm 24,7; 2 Sm 7,14; 2 Sm 19,20–25). Księga Lamentacji 4,20 mówi:
Pomazaniec Pański – nasze tchnienie – schwytany został w ich doły, a myśmy o nim mówili: W jego cieniu będziemy żyć wśród narodów.
Jednym z głównych cech króla w wizji biblijnej było sądzenie w sposób prawy. Relacja między Bogiem i królem była opisywana jako relacja Ojciec–syn (por. 2 Sm 7,14; Ps 89[88], 27, 28; Ps 110[109],1; Ps 45[46],7)[2].
proszę boardzo :)
proszę o naj
