Antropocentryzm myśli zawartej w tekście jest przede wszystkim widoczny w zdaniu, gdzie autor nazywa człowieka najbardziej szczęśliwą i najbardziej godną czci istotą. Mirandola uważa, że istota ludzka ma specjalne miejsce we wszechświecie, którego zazdroszczą jej inne twory (m.in. wymienione zostały zwierzęta, gwiazdy). Według filozofa, Bóg - tworząc świat - człowieka ustawił w jego centrum. Ponadto, Stwórca dał ludzkości wolną wolę oraz swobodę, co również wskazuje na antropocentryzm.
