Odpowiedź:
Sędziowie (hebr. שופטים szofetim) – zwierzchnicy[a] ludu starożytnego Izraela przed epoką królów. Wierzono, że Jahwe powoływał ich do wybawiania ludu[].
Okres sędziów bywa liczony od czasów Otniela do czasów proroka Samuela i trwał ok. 150 lat. Bóg wybierał sędziów z różnych plemion izraelskich, które mieszkały w różnych częściach Kanaanu. Prawdopodobnie większość z nich przynajmniej przez pewien czas działała równocześnie z innym sędzią. Opis ich działalności występuje głównie w Księdze Sędziów i 1. Księdze Samuela.
Spośród 14 sędziów wymienianych przez Księgę Sędziów, tradycyjnie wyróżnia się 8 sędziów „większych” (Otniel, Ehud, Barak i Debora-prorokini, Gedeon, Jefte i Samson, Heli, Samuel) oraz 6 „mniejszych” (Szamgar, Tola, Jair, Ibsan, Elon i Abdon. Wydaje się, że Szamgar jako jedyny z sędziów „mniejszych” brał udział w jakiejkolwiek wojni.
Funkcja izraelskiego sędziego miała swój odpowiednik także w Fenicji. Tyr nie zawsze był rządzony przez królów, ale też szereg sędziów (fen. szofetim). Również w Kartaginie dwaj najwyżsi urzędnicy posiadali taki tytuł (sufeci)
