Odpowiedź :
Odpowiedź:Zjednoczenie Włoch ( wł. Risorgimento, dosł. "odradzanie się") – proces jednoczenia państw Półwyspu Apenińskiego pod władzą Królestwa Sardynii, zapoczątkowany w 1859 roku i stanowiący kilkunastoletni okres w historii Italii.
Wyjaśnienie:Po okresie Wiosny Ludów utrzymane zostały dążenia ludności państw włoskich do odzyskania niepodległości. Na całym Półwyspie Apenińskim władzę objęły rządy powołane po kongresie wiedeńskim, a obalone w okresie wystąpień Wiosny Ludów. Stróżem dotychczasowego układu sił była Austria, która utrzymywała wpływy w kilku księstwach oraz Państwie Kościelnym.
W większości państw włoskich rządzili konserwatyści, a społeczeństwo było pozbawione praw politycznych. Władca Królestwa Piemontu i Sardynii, Wiktor Emanuel II (ur. 1820, zm. 1878), starał się o rozszerzenie swoich wpływów w północnych Włoszech. Aby osiągnąć cel, odwołał się do poczucia świadomości narodowej Włochów. Ruch ideowy Risorgimento miał na celu pobudzenie świadomości narodowej Włochów i poczucia jedności, a także walki z obcym panowaniem i dążeń do zjednoczenia poszczególnych włoskich księstw, jak też likwidację absolutyzmu.
Znaczenie Piemontu podniosło się po objęciu posady premiera przez Camillo Cavoura, który chciał zjednoczyć Włochy, w celu zniesienia ceł między państwami włoskimi, co miało pobudzić rozwój gospodarczy. Największą przeszkodą na drodze do zjednoczenia była Austria. Cavour rozbudował armię, wiedział jednak, że Piemont nie poradzi sobie z silnym sąsiadem, toteż zbliżył się politycznie do Cesarstwa Francji Napoleona III. Było to na rękę również Napoleonowi III, który miał własne interesy polityczne w Austrii.
Królestwo Sardynii wzięło udział w wojnie krymskiej, co przyniosło mu korzyści polityczne i pozwoliło na zawarcie sojuszu obronnego z Francją w 1858 roku w Plombières. Francja gwarantowała w nim pomoc Sardynii, jednak tylko w wypadku agresji austriackiej. Sardynia, chcąc sprowokować Austrię do wypowiedzenia wojny, zaczęła się zbroić.
Austria w 1859 roku wypowiedziała wojnę Sardynii, której z pomocą przyszła Francja. Armia austriacka została pobita w bitwach pod Magentą i Solferino. Zwycięstwa wojsk francusko-sardyńskich wywołały entuzjazm wśród mieszkańców Włoch, którzy demonstracjami starali się nakłonić panujących do zjednoczenia. Napoleon III nie chciał zbytnio osłabiać Austrii, dlatego w lipcu 1859 roku doszło do zawarcia traktatu w Villafranca. Na mocy tego traktatu Austria utraciła jedynie Lombardię, którą Francja zgodnie z układem w Zurychu przekazała Sardynii w zamian za Niceę i Sabaudię. Za zgodą Napoleona III tereny środkowych Włoch także zostały włączone do Królestwa Sardynii.
W 1860 roku Giuseppe Garibaldi (ur. 1807, zm. 1882) rozpoczął organizację wyprawy, której celem było opanowanie Królestwa Obojga Sycylii. Choć wyprawa była organizowana za przyzwoleniem Wiktora Emanuela, król oficjalnie się od niej odciął. Nie ma też jasności, czy władca nie chciał się pozbyć Garibaldiego, znanego ze swoich republikańskich i rewolucyjnych poglądów, wysyłając go z samobójczą misją. Ostatecznie wyprawa tysiąca, nazwana od liczebności i stroju ludzi Garibaldiego, ruszyła w maju tego roku na podbój południa półwyspu. Garibaldi opanował samą Sycylię w ciągu dwóch tygodni, był to efekt poparcia miejscowej ludności oraz rozkładu armii neapolitańskiej. We wrześniu 1860 roku król Obojga Sycylii Franciszek II Burbon uciekł z Neapolu. W przeprowadzonym w międzyczasie plebiscycie na terenie opanowanego kraju ludność wyraziła wolę zjednoczenia z resztą Włoch. W październiku Garibaldi spotkał się z królem Wiktorem Emanuelem, pozdrawiając go tytułem króla Włoch. Na południe Włoch wojska sardyńskie wkroczyły przez terytorium Państwa Kościelnego, które w porozumieniu z Napoleonem III okrojono, pokonując wcześniej militarnie siły papieskie (bitwa pod Castelfidardo 18 września 1860 r.).
W marcu 1861 roku ogłoszono powstanie Królestwa Włoch, którego władcą został Wiktor Emanuel II.
W 1866 roku w wyniku wojny prusko-austriackiej uzyskano Wenecję, zdobycie przez wojska włoskie Rzymu (stolicy Państwa Kościelnego) miało zaś miejsce 20 września 1870 roku.
Skutki zjednoczenia Włoch:
likwidacja Państwa Kościelnego (istniejącego z przerwami od 754, 755 lub 756 roku)
zmiana mapy politycznej Europy
Trydent i Istria stały się terenem irredenty, czyli ruchu na rzecz przyłączenia do wyzwolonych Włoch
powstanie w Europie kolejnego mocarstwa, dążącego do nowego podziału kolonialnego