W historii miłości panny Izabelli do posągu Apollina widzimy jej wielką próżność. Posąg przybierał upiększone rysy osób, które zrobiły na niej jakieś wrażenie. Chciała widzieć właśnie takie osoby u swoich stóp, starające się o jej względy. Chciała, aby niczym w micie o Pigmalionie i Galatei jej bóg stał się żywym człowiekiem. Pragnęła ideału… a otrzymała konkurenta z odmrożonymi rękoma i mnóstwem pieniędzy.
Zapewne odsłaniając te intymne marzenia Izabeli narrator chciał nam uzmysłowić, o kim kobieta ta marzyła, kogo pragnęła i jak ciężko będzie Wokulskiemu sprostać temu ideałowi. Aluzja do mitu była pretekstem do pokazania prawdziwej natury Izabelli – próżnej i rozpieszczonej, dla której liczył się tylko obraz zewnętrzny, nie piękno duchowe.
