Odpowiedź:
Jednym z głównych celów pracy artystycznej Krasickiego była piękność wiersza.
jednak bardziej niż o piękny i wyrazisty wiersz troszczył się Krasicki o język i styl swoich utworów
Był on wielkim miłośnikiem poprawnej polszczyzny, sprzeciwiał się temu by jezyk ojczysty psuto do do tego stopnia, że „pospolicie mowy i pisma polskie cale nie były po polsku”.
Wyrwać język literacki ojczysty z zdziczenia i „nieprzyzwoitej przesady” – oto hasło, które przyświecało Krasickiemu i jako poecie, i jako prozaikowi.
Nie tylko jednak czystość języka, ale i jego „wdzięk” miał Krasicki na uwadze. Raziły go w języku literackim wyrazy zbyt pospolite, i rubaszne. Postanowił z tym walczyć, a w tej walce zachował właściwą miarę, odróżniając od wyrazów rubasznych te dosadne – tych nigdy się nie lękał.
Nie bał się np. powiedzieć, że w walce mnichów ojciec Gaudenty „ryknął”, ojciec Łukasz „zwinął się w trzy kłęby”, ojciec Kapistran „wziął w łeb… obręczem od faski”. Modnych zaś w literaturze ówczesnej omówień (peryfraz) unikał i wolał nazywać rzeczy po imieniu. W ogóle, sam łącząc w sobie wyjątkową wykwintność i kulturę z niezbyt częstą u literatów prostotą i naturalnością ,za ideał stylu literackiego poczytywał zespolenie piękna z naturalnością, czyli, jak za jego czasów mawiano, kunsztu z naturą; innymi słowy, wyznawał mądrą zasadę, że „piękność prawdziwa nie potrzebuje przesad”.
Wyjaśnienie:
