Odpowiedź :
Odpowiedź:
Sposób przedstawienia sytuacji lirycznej może sugerować, iż podmiot liryczny przebywa nad wielkim zbiornikiem wodnym (kontekst biograficzny nasuwa skojarzenia z Jeziorem Genewskim). W tej scenerii dokonuje obserwacji świata, czyniąc to w sposób nietypowy, bowiem zapośredniczony przez taflę wody. Jej krystalicznie czysta powierzchnia odbija poszczególne zjawiska, eksponując pewne charakteryzujące je cechy (czarne opoki, marne kształty obłoków).
Fragment refleksyjny zdaje się porównywać ludzką duszę do opisanego wcześniej zwierciadła stworzonego przez przyrodę. Podmiot liryczny mówi: Tę wodę widzę dokoła / I wszystko wiernie odbijam. Dostrzega pewne zbieżności między lustrem tafli wody, a sobą samym. W zbliżony sposób odbija on obraz świata, przekształcając go i zmieniając.
Tytułowa woda pełni w wierszu funkcję obrazową oraz metaforyczną. Buduje więc nastrój, nadaje wywodowi podmiotu lirycznego harmonijny charakter. Ponadto zdaje się przypominać ludzką duszę. Jednak tafla jest nieruchoma, a owo ludzkie zwierciadło wciąż płynie, nieustannie podlega zmianom.
Ostatnia strofa przywołuje cztery żywioły. Tym przypisanym człowiekowi jest właśnie woda – zmienna, nieprzewidywalna, fascynująca, ale i niebezpieczna, groźna.
„Nad wodą wielką i czystą” to wiersz poświęcony przede wszystkim tematowi przemijania i zmienności, które nieustannie towarzyszą ludzkiej egzystencji. Skały muszą stać, obłoki nieść deszcze, błyskawica grzmieć i ginąć, a człowiek – woda – musi płynąć, płynąć i płynąć. Przekonanie to zostało ukazane w dziele w sposób w pełni akceptujący taki stan rzeczy.
Opisywane przez podmiot liryczny lustro można potraktować także jako metaforę poezji. Twórczość podobnie jak woda (w zależności od kąta padania światła) przekształca rzeczywistość, nadając jej cechy odmienne od rzeczywistych. W tym wypadku filtrem dokonującym przeistoczenia jest ludzka dusza.
Wyjaśnienie:
Krócej się nie da