Modlitwa ustna - uznawana jest za niezbędny element życia chrześcijańskiego. Przez słowa, wypowiadane w myśl bądź na głos, modlitwa nabiera kształtu. Jezus, ucząc Ojcze Nasz, uczy modlitwy ustnej. Kościół głosi, że Bóg oczekuje od człowieka tego zewnętrznego wyrazu wiary, który łączy ciało z modlitwą wewnętrzną; z duchem. Modlitwa ustna może być cicha, głośna, śpiewana bądź pozostawać w pokładzie myśli.

Rozmyślanie - jest modlitewnym poszukiwaniem. W odpowiedzi na kłębiące się w głowie wiernego pytania „dlaczego”, „jak”, pomagają zwłaszcza Pismo Święte, święte obrazy, teksty liturgiczne, pisma Ojców Kościoła, dzieła z zakresu duchowości.

Kontemplacja - w kontemplacji swoje spojrzenie wierny kieruje wyłącznie na Pana. Wejście w ten stan modlitwy wiąże się ze „skupieniem” serca. Kontemplacja jest niezależna od warunków zdrowia, pracy czy uczuciowości; jest zrzucenie wszelkich masek i zwróceniem serca do Boga, całkowitym powierzeniu się Jego woli. Kontemplacja jest zatem uważana za czyste trwanie z Bogiem – nie potrzeba żadnych tekstów, żadnych słów, żadnych wyobrażeń, nie trzeba nic słyszeć, nic mówić, na nic patrzeć.